Πώς σ' αγαπώ;

" Πώς σ' αγαπώ;
Τους τρόπους ας μετρήσω.

Σ' αγαπώ στο βάθος, πλάτος και ύψος που η ψυχή μου δύναται να φτάσει, σαν ψάχνει αόρατη να βρει το τέλος του Είναι και της Χάρης της ιδανικής.

Σ' αγαπώ στο επίπεδο της ταπεινότερης καθημερινής ανάγκης, κάτω απ'τον ήλιο ή του κεριού το φως. Σ' αγαπώ ελεύθερα, όπως παλεύουν οι άντρες για το Δίκιο.

Σ 'αγαπώ αγνά, όπως απεχθάνονται τον Έπαινο.

Σ' αγαπώ με το πάθος που έντυνα παλιά τις λύπες μου και με την πίστη των παιδικών μου χρόνων.

Σ' αγαπώ με μιαν αγάπη που νόμιζα πως έχασα μαζί με τους χαμένους μου αγίους- σ' αγαπώ με την ανάσα, τα χαμόγελα, τα δάκρυα όλης της ζωής μου!- και αν ο Θεός ορίσει θα σ' αγαπώ περισσότερο μετά το θάνατο."......

Ε.Μπράουνιγκ, Σονέτο XLIII

Αιγαίο

Τα χέρια που πλάθουν το νερό
δεν έχουν σχήμα
Το σχήμα χάνει τις γραμμές του
μεθυσμένο στα χρώματα
Το χρώμα του Αιγαίου δεν είναι ένα
Κάθε σταγόνα κι ένα χρώμα
Κάθε σταγόνα, ωκεανός

Κάθε ράγισμα και γέννηση
κάθε κίνηση και ράβδισμα στο μέλλον
το χρώμα του μέλλοντος είναι εδώ
Έτσι όπως το χρώμα της ιστορίας
πέτρα - πέτρα, σταγόνα - σταγόνα

Τα πουλιά πετάνε με το φως
και φέρνουν μηνύματα από κόσμους
που θα έρθουν

Κρυψώνες ονείρων, σπηλιές θησαυρών
πηγάδια μύθων, βυθοί δίχως ίχνη
σκάφη με ίδια πάντοτε διαδρομή
τότε και μέλλον

Πως μαγνητίζει αυτό το νερό!
Η πέτρα χορεύει επάνω του σαν μουσική
σα γυμνό παιδί, που τρέχει στην καυτή άμμο
σαν κύμα που φέρνει και παίρνει,
δίνει κι αφήνει...

Επίγειες πεταλίδες, υδρόβιες πεταλίδες
καρφίτσες σε στήθη κοριτσιών

Οι μνήμες σημαδεύουν τα κύματα
τα κύματα σημαδεύουν τα καράβια
τα καράβια σημαδεύουν τους ορίζοντες
οι ορίζοντες δεν σημαδεύουν. Ταξιδεύουν.

Στη χούφτα σου ολόκληρη η υδρόγειος
μέσα σε λίγες σταγόνες Αιγαίο
που περιμένει κατακτητές σαν και σένα
κατακτητές που κερδίζουν αλλά δεν αγγίζουν

Χρυσόσκονη στα νερά
και στα τραπέζια της παραλίας
Οι βράχοι έχουν τη μορφή σου
Ηλιοβασιλέματα να χύνουν χρώματα
όλα σπονδή για σένα, σύντροφε του Αιγαίου
Ένα πουλί, ένα κοχύλι, ένα σταφύλι
Είσαι ο κόσμος που έρχεται

Όλα έτοιμα να μαγνητίσουν το μήνυμά σου
και να το κάνουν χαμόγελο κοντά στον ήλιο
Τα κύματα ταξιδεύουν τα χαρακτηριστικά σου
οι ιδέες σου γίνονται γέννηση
στο μάρμαρο, στο νερό, στο μέλλον

Το Αιγαίο είναι μια ατελείωτη
ελληνική αναμονή
Σφραγίδες υδάτινες, σημάδια Αιγαίου
στη σάρκα σου
παράθυρα ζωής, περάσματα στη μοίρα
βήματα που φτάνουν
ορίζοντες που κλείνουν στα χέρια σου
κι ανοίγονται στη σκέψη σου

Το αγκίστρι πιάνει νερό κι ελπίδες
Το Αιγαίο σε περιμένει
Η Ελλάδα σε περιμένει
εδώ το δίχτυ δεν σκλαβώνει
ελευθερώνει
Το Αιγαίο δεν πιάνεται
Γλιστρά και Ταξιδεύει
έτσι όπως το νερό
όπως το Φώς

Τα κατάρτια ριζώνουν στη θάλασσα
γίνονται δέντρα με καρπούς
περιμένουν τα χέρια σου
και το καράβι σου

Έλα στο Αιγαίο που τρέχει το αύριο
Η Ελλάδα σε περιμένει από το
πιο βαθύ της παρελθόν
μέχρι το πιο όμορφό της μέλλον.

Κώστας Παύλου Παναγιωτόπουλος

Η γλώσσα μου είναι ελληνική και είναι γεμάτη λέξεις.

Η γλώσσα μου είναι ελληνική και είναι γεμάτη λέξεις.

Σε μένα οι λέξεις μοιάζουν σαν πουλιά.
Για να ’μαι ειλικρινής

σαν τα πουλιά μου φεύγουν απ’ τα χέρια.

Οι σπάνιες λέξεις είναι σπάνια πουλιά,
οι άλλες, οι κοινόχρηστες, είναι πουλιά συνηθισμένα.
Αυτό όμως δεν σημαίνει
πως κι αυτά δεν θέλουν τη φροντίδα μας.
Υπάρχουν λέξεις που κρυώνουνε κι ίσως να πεθαίνουν κιόλας απ’ το κρύο.

Όμως ένα καλό που έχουνε οι λέξεις, δεν το έχουνε οι άνθρωποι.
Οι άνθρωποι ζούνε μια φορά.
Αντίθετα εκείνες μπορούνε ν’ αναστηθούν,
ίσως γιατί στ’ αλήθεια δεν πεθαίνουν ποτέ.
Ξέρετε τι παθαίνουν;
Απολιθώνονται και κάθονται καρτερικά και περιμένουν
σαν το παιχνίδι με τα αγάλματα.
Ποιον περιμένουν;
Εγώ νομίζω πως μπορεί να περιμένουνε και εμένα.
Δε λέω μονάχα εμένα.
Νομίζω, όμως, πως έχουν τις ελπίδες τους στηρίξει στα παιδιά.
Είναι πουλιά από πηλό
που περιμένουνε να τα ζεστάνουμε με την ανάσα μας.
Λέω «αμέθυστος» και κάτι αστράφτει,
λέω «αμάραντος» και γίνομαι μεγάλη σαν βουνό,
λέω «ζαρκάδι» και μπροστά μου ανοίγεται ένας κάμπος.
Πάντως δεν φέρονται στις λέξεις όλοι οι άνθρωποι το ίδιο.

Υπάρχουνε πολλοί που φέρονται
καθώς ο κυνηγός που έμαθε σκοποβολή
βάζοντας στόχο την καρδιά ενός αηδονιού.
Άλλοι πάλι στήνουνε δόκανα να πιάσουν τις πιο σπάνιες.
Είναι οι συλλέκτες.
Αυτοί τις βάζουν σε κλουβιά και τις επιδεικνύουν.
Οι πιο άκαρδοι της ταριχεύουν κιόλας!
Τότε τις βλέπεις στα σαλόνια,
ακίνητες με ανοιχτά φτερά.
Πολλοί τις λέξεις τις θεωρούνε φαίνεται ένα νόστιμο μεζέ.
Τις πιο μικρές και τρυφερές τις κάνουν μια χαψιά.
Οι πιο σπάταλοι από αυτούς τις φτύνουν κιόλας.
Άλλοι πάλι παίζουν μαζί τους επικίνδυνα παιχνίδια,
όπως η γάτα μου προχθές
που για ένα γούστο σκότωσε ένα τόσο δα παπαγαλάκι
κι έπειτα το παράτησε νεκρό στη τσιμεντένια αυλή.
Εγώ, όταν μεγαλώσω,
δεν θα ήθελα να μοιάσω με κανέναν από αυτούς.
Γι’ αυτό και λέω μέσα μου μια λέξη μαγική.
Λέω τη λέξη «άψινθος».
Και τώρα θα ρωτήσετε, τι πάει να πει.
Και δεν μου λέτε, άμα την ξέρατε, θα ήταν μαγική;
Μπορείτε να διαλέξετε κι εσείς τη μαγική σας λέξη.
Γιατί, όπως σας έλεγα στην αρχή,
η γλώσσα μου είναι ελληνική κι είναι γεμάτη λέξεις.

(Ημερολόγιο Καταστρώματος λέξεων για πράγματα που αρχίζουν να συμβαίνουν: – Τασούλα Καραγεωργίου «Παρά-μυθοι»)

ΘΑ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ ΔΕ Σ'ΑΓΑΠΩ

ΘΑ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ ΔΕ Σ'ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΠΩΣ
Σ'ΑΓΑΠΩ ΑΦΟΥ Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΔΥΟ ΕΧΕΙ ΤΡΟΠΟΥΣ,
Η ΛΕΞΗ ΕΙΝΑΙ ΦΤΕΡΟΥΓΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ,
ΕΧΕΙ Η ΦΩΤΙΑ ΤΟ 'ΝΑ ΜΙΣΟ ΑΠΟ ΚΡΥΟ.

Σ'ΑΓΑΠΩ ΓΙΑ ΝΑ Σ'ΑΓΑΠΗΣΩ ΠΑΛΙ,
Τ'ΑΠΕΙΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΞΑΝΑΡΧΙΣΩ
ΚΙ ΑΠ'ΤΟ ΝΑ Σ'ΑΓΑΠΩ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΨΩ:
ΓΙ'ΑΥΤΟ ΚΙ ΕΓΩ ΔΕ Σ'ΑΓΑΠΩ ΑΚΟΜΑ.

Σ'ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΔΕ Σ'ΑΓΑΠΩ ΣΑΝ ΝΑ 'ΧΑ
ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ
ΚΙ ΕΝΑ ΔΥΣΤΥΧΟ ΑΒΕΒΑΙΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ.

ΔΥΟ ΖΩΕΣ ΝΑ Σ'ΑΓΑΠΩ Η ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΕΧΕΙ.
ΓΙ'ΑΥΤΟ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΟΤΑΝ Σ'ΑΓΑΠΑΩ
ΜΑ Σ'ΑΓΑΠΑΩ ΚΙ ΟΤΑΝ ΔΕ Σ'ΑΓΑΠΑΩ.

(Με επιφύλαξη μάλλον είναι Neruda Pablo)