Συγχώρα με, αγάπη μου

Ήξερες να δίνεσαι αγάπη μου...
Δινόσουνα ολάκερη
και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια
αν ολάκερη έχεις δοθεί...
Όλα μπορούσανε να γίνουνε
στον κόσμο αγάπη μου
τότε που μου χαμογελούσες...
Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωη μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρα μου
αγαπημένη μου...
Μα και τι να πει κανείς...
Όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός
και τα μάτια σου τόσο μεγάλα..
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου
έζησα όλη τη ζωή...
Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα
και τότε όλα τα βράδια
κι όλα τα τραγούδια θάναι δικά μας...
Θάθελα να φωνάξω τ'ονομά σου,αγάπη,
μ' όλη μου τη δύναμη...
Να το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο,
καμιά ελπίδα να μη πεθάνει...
Θε μου πόσο ήταν όμορφη
σαν ένα φωτισμένο δέντρο
μια παλιά νύχτα των Χριστουγέννων
Συχώρα με, αγάπη μου,
που ζούσα πριν να σε γνωρίσω...
Μισώ τα μάτια μου,
που πια δεν καθρεφτίζουν το χαμόγελό σου..
Θα σ' ακούω σαν τον τυφλό που κλαίει,
ακούγοντας μακριά τη βουή μιας μεγάλης γιορτής
σ' αναζητάω σαν τον τυφλό,
που ψάχνει να βρει το πόμολο της πόρτας
σ'ενα σπίτι που' πιασε φωτιά,
α, για να γεννηθείς εσύ
κι εγώ για να σε συναντήσω
γι αυτό έγινε ο κόσμος...
Κι εσύ, αγαπημένη, όταν με διώχνεις,
κλείνεις έξω απ' την πόρτα σου
έναν ολάκερο πικραμένο κόσμο..
Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον,
είμαστε κιόλας νεκροί...
Αν βρουν έναν άνθρωπο νεκρό
έξω απ' την πόρτα σου,
εσύ θα ξέρεις,
πως πέθανε σφαγμένος
απ' τα μαχαίρια του φιλιού,
που ονειρευότανε για σένα...
Ποδοπάτησε με,
να έχω τουλάχιστον την ευτυχία
να μ' αγγίζεις...

ΤΟ ΑΝΘΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ

Με ρώτησ΄ένας φίλος : ποια μέθοδος
οδηγεί στη λύτρωση του κόσμου?

Ο κόσμος αρχίζει από μας
όπως οι ακτίνες απ' τον ήλιο
σ' αυτό το κορμί της ψυχής
που αισθάνεται, λογίζεται και δρα
τελειώνει και αρχίζει ο κόσμος
χαρά στη μεγάλη στιγμή
το άνθος τραγουδά στον άνεμο
μεγαλείο αφθονίας λιτό σιωπηλό
υπερευαίσθητος δημιουργός κι έκλυση ενέργειας αθόρυβης
βέβαιο στη ρίζα του Θεού που δεν ζητάει.

το τελευταίο πέταλο

Χρησμοί έρωτα

στο τελευταίο πέταλο

μιας μαργαρίτας

Είμαι το Δέντρο

Είμαι το Δέντρο

Οι ρίζες μου ανθοβόλι των αιώνων

Ο κορμός μου, στήριγμα της αθωότητας

που έγινε αγάπη και θυμάται.

Οι χυμοί μου νόημα της ροής των όλων.

Στα φύλλα μου, τοκοφόρα τα χάδια της αύρας

κι η οργή του ανέμου.

Το χρώμα μου πράσινη σταγόνα

στον ωκεανό των ονείρων.

Τα κλαδιά μου, τόπος

για τις αδύναμες ψυχές και τα πουλάκια.

Είμαι το δέντρο.

Τα «θέλω μου» υπάρχουν

μόνο μέσα στα «δίνω μου»…

"ΛΕΞΕΙΣ ΛΑΜΠΗΔΟΝΕΣ"

Όταν οι λέξεις πάρουν τη θέση τους στο καλό ποιητικό σώμα, θέλουν να λαμπυρίζουν την αυτονομία τους αλλά ταυτόχρονα να συνεισφέρουν τη συνεκτικότητά τους στην ισχυρή δομή του ποιήματος। Υπήρξαν βέβαια λέξεις που ξεχώρισαν από το ποίημα και έμειναν άφθαρτες στον αιώνα. Δεν είναι που πρόδωσαν το σώμα του ποιήματος. Απλά, η αυτονομία τους ήταν μεγαλύτερη από την προσφορά τους στη συνεκτικότητα του σώματος. Όμως και πάλι το ποίημα κουβαλούσαν μέσα στην αφθαρσία τους και αυτό δόξαζαν. Οι λέξεις, συνηθίζουν να ακκίζονται ερωτικά με τα χείλη εκείνων που τις εκφέρουν απαγγελτικά. Λέξεις ανοιχτόχρωμες, σαν τις αισθήσεις, σκούρες για να δίνουν αξία στις αποχρώσεις, θαμπές για να κρύβουν ό,τι υπονοούν, λέξεις γυαλιστερές σαν βότσαλα που τα ‘βρεξε το κύμα, λέξεις κυματιστές που παίζουν σαν άρπα τις χορδές των αισθημάτων, λέξεις που απλώνουν τα δάχτυλα σαν τη αφή, ορμητικές λέξεις σαν σφαίρες που ενεργοποιούν νέες πηγές σκέψης στον ανθρώπινο Νου ή ενεργοποιούν τις παλιές. Λέξεις που διαβαθμίζουν τις αισθήσεις και τις έννοιες σε μια μουσική ανάπτυξη. Λέξεις που φωτίζουν τα γήινα και υποψιάζονται τα άγνωστα. Λέξεις που με τη δύναμη της μυστικής ροής τους αποτυπώνουν μιαν «άλλη» ζωή, όπου η «αδυναμία» θα είναι δύναμη και το πρόσωπο της ομορφιάς δεν θα γερνά. Λέξεις που, από τη Σαπφώ μέχρι σήμερα «την ομορφιά διακονούν» και αρνούνται την ανθρώπινη μοίρα, που οι Θεοί εκλαμβάνουν ως «Ύβρη». Λέξεις που, από τον Ευριπίδη ως το Ρήγα κι από τον Ρήγα ως σήμερα, φλέγονται για Δικαιοσύνη και Ελευθερία. Λέξεις που οπλίζουν τα όνειρα. Λέξεις που φλερτάρουν με το αδύνατο και συλλυπούνται το θάνατο. Έτσι λοιπόν οι λέξεις, μπαίνουν στη σειρά σαν τις νότες που διαλέγει ο ποιητής-μουσικός, για να πλέξουν τον ιστό της δημιουργίας και να γίνουν ποίημα…